Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

«ΧΩΡΙΣΜΟΝ, ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙ»

ΩΣ «ΜΙΣΘΩΤΗ ΠΟΡΝΗ» Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Την ανάγκη του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος, για 8 ουσιώδεις λόγους τόνιζε σε άρθρο του ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Αυγουστίνος Καντιώτης, στην «Χριστιανική Σπίθα» του 1952. Σε όρθρο του με τίτλο «ΧΩΡΙΣΜΟ, ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΙ», έγραφε μεταξύ άλλων: « Η εκκλησία, η οποία προς απολαβή εγκόσμιων αγαθών, έκρινε καλόν να συζευχθεί, να ενώσει την τύχη της μετά του θηρίου της Αποκάλυψης, συν τω χρόνω απώλεσε την ελευθερία της, και ηδονικά καθισμένη στη ράχη του θηρίου, κυβερνάται υπ΄ αυτού και περιφέρεται στις οδούς και στις ρύμες του κόσμου ως μισθωτή πόρνη θρησκευτική πόρνη, που εμπορεύεται τον Χριστόν, αναγκασμένη να κερνά τα πλήθη από το χρυσόν ποτήρι όχι τον καθαρό οίνο της Κ. Διαθήκης, αλλά οίνο νοθευμένο, διδάγματα ξένα και αλλότρια προς το γνήσιο πνεύμα του Χριστιανισμού».
Η ανωτέρω εικόνα είναι από την Αποκάλυψη του Ιωάννη:
Κεφ. ιδ΄: 8 και άλλος δεύτερος άγγελος ηκολούθησε λέγων... Έπεσεν, έπεσε Βαβυλών η μεγάλη, ή εκ τού οίνου τού θυμού της πορνείας αυτής πεπότικε πάντα τα έθνη
.
Κεφ. ιζ΄ : 3 και απήνεγκέ με εις έρημον εν πνεύματι. και είδον γυναίκα καθημένην επί το θηρίον το κόκκινον, γέμον ονόματα βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα. 4 και η γυνή ήν περιβεβλημένη πορφυρούν και κόκκινον και κεχρυσωμένη χρυσίω και λίθω τιμίω και μαργαρίταις, έχουσα ποτήριον χρυσούν εν τή χειρί αυτής,
γέμον βδελυγμάτων, και τα ακάθαρτα της πορνείας της γής.

«ΧΩΡΙΣΜΟΝ, ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙ», θα «φωνάζει» πάντα - διαχρονικά ο π. Αυγουστίνος. Το ίδιο και οι αληθινοί χριστιανοί. Και δεν κρίνουμε τη φύση της Εκκλησίας την οποία σεβόμαστε όπως εκείνος, και την θεωρούμε θείο και μοναδικό και υπέρτατο καθίδρυμα, που συνεχίζει το σωτήριο έργο του θείου Ιδρυτή της. Κρίνουμε όμως, όπως και εκείνος, την υποχωρητική στάση κάποιων εκπροσώπων της στο ζήτημα των σχέσεων εκκλησίας και πολιτείας, για λόγους προνομίων και απολαυών. Διότι άλλο πράγμα η Εκκλησία ως θεσμός άγιος και άμεμπτος, ως «Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας» και άλλο ο συμβιβασμός κάποιων επισκόπων της.

Οίνος δε, νοθευμένος, διδάγματα ξένα και αλλότρια προς το γνήσιο πνεύμα του Χριστιανισμού, είναι και το Χριστεμπόριο, και ο Νικολαϊτισμός, και ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.

Επιτρέπεται να κρίνουμε;

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ;

Λόγω επιπολαιότητας, κακής θρησκευτικής αγωγής ή εσκεμμένα πολλοί χριστιανοί ταυτίζουν τη δίκαιη κρίση με την κατάκριση, και κατηγορούν όσους κρίνουν και ελέγχουν ασέβειες και σκάνδαλα, ασεβείς και σκανδαλοποιούς. Χρησιμοποιούν δε κατά κόρον το λόγο του Χριστού «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε» (Ματθ. 7:1).

Και δεν σκέπτονται βεβαίως, ότι αυτοί, οι οποίοι είναι εναντίον του να κρίνει κανείς και να ελέγχει, αντιφάσκοντας προς τους εαυτούς τους κρίνουν και κατακρίνουν. Ναι, κρίνουν και κατακρίνουν! Και ποιους κρίνουν και κατακρίνουν; Όχι τους ασεβείς και τους σκανδαλοποιούς, αλλά εκείνους που έχουν το θάρρος να ασκούν κριτική και να ελέγχουν τους ασεβείς και σκανδαλοποιούς.

Τέτοιοι άνθρωποι, αν ζούσαν στην εποχή του Ιωάννη του Πρόδρομου, δεν θα κατηγορούσαν τον Ηρώδη για τη σκανδαλώδη ζωή του, αλλά θα κατηγορούσαν τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, διότι έλεγχε τον Ηρώδη.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg83uIW_yo7qSwWxOXm5bABSsDUq6ZaBiPyDZ6dGS6RFwzm5q829XCeZmt5ploD0mab8Ghyphenhyphenc1uA86HkJaJbq1NppDXUpnRSEP0gPY_olyV41GBzGMeQb7b2Cg0mae93z34Twp05PsJ3Dx4/s240/th_NAIAMHN.jpg

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ



H AΓΙΑ ΓΡΑΦΗ κηρύττει ότι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ ο "ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ"
(Α΄Ιωάν.Έ΄20)
'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
"ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ" (Αποκ. Α΄ 8)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
"ο ΩΝ επί πάντων ΘΕΟΣ ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ εις τους αιώνας"
(Ρωμ.Θ΄5)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
"ο ΩΝ και ο ΗΝ και ο ερχόμενος ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ"
(Αποκ.Α΄8)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
"το Α και το Ω, ο ΠΡΩΤΟΣ και ο ΕΣΧΑΤΟΣ, ΑΡΧΗ και
ΤΕΛΟΣ"
(Αποκ.ΚΒ΄13, Β΄8, Α΄17-18).

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
"ο ΖΩΝ" (Αποκ.Α΄17-18)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΑΡΧΗΓΟΣ της ΖΩΗΣ" (Πραξ.Γ΄15)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ και ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ" (Ιωαν.Κ΄28)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΜΟΝΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ" (Ιούδ.4)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΝΤΩΝ" (Πράξ.Ι΄36)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΚΤΙΣΤΗΣ ΠΑΝΤΩΝ"
(Κολ.Α΄16, Α΄Κορ.Η΄ 6, Ιωάν.Α3, Εβρ. Α2)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ"
(Α΄Κοριν. Β΄8, Εφεσ. Α΄17, Α΄Πετρ.Δ΄14)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ" (Αποκ.Α΄8, Δ΄ 8, ΙΑ΄17, ΙΕ΄3)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ και η ΖΩΗ" (Ιωάν.ΙΑ΄25)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΑΡΤΟΣ ο ΖΩΝ" (Ιωάν.ΣΤ΄51)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" το ΥΔΩΡ το ΖΩΝ" (Ιωάν.Δ΄10)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΘΕΟΣ που εφανερώθει ΕΝ σαρκί"
(Α΄Τιμ.Γ΄16,Κολ.Β΄9,Β΄Κορ.Ε΄19).

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑΣ ΜΑΣ" (Τιτον Β΄13).

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο μεθ΄ημών ΘΕΟΣ" (Ματθ.Α΄23).

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΘΕΟΣ που ήρθε και μας έσωσε" (Ησαϊα; ΛΕ΄4).

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΘΕΟΣ που στη γη εφάνη και με τους ανθρώπους
συναναστράφη"
(Βαρούχ Γ΄38).

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΘΕΟΣ που απέστειλε τον άγγελό του (τον Ιωάννη τον
Πρόδρομο) να του ετοιμάσει τον ερχομό του"
(Λουκ.Α΄76, Ζ΄27,Μαλ.Γ΄ 1,Ησα. Μ΄3)

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
" ο ΘΕΟΣ που είδε ο Ησαϊας επι θρόνου δόξης
καθήμενον"
(Ιωάν.ΙΒ΄41,Ησα.ΣΤ΄1-3).

Επίσης κηρύττει ότι
ο Χριστός σαν ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ που είναι, είναι ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΣ "Ιησούς Χριστός ΧΘΕΣ και ΣΗΜΕΡΟΝ ο ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ " (Εβρ.Γ΄8).

'Οτι ο Χριστός ΕΙΝΑΙ:
ΑΝΑΡΧΟΣ και ΑΙΩΝΙΟΣ, ΔΕΝ έχει ΑΡΧΗ και ΤΕΛΟΣ "μήτε ΑΡΧΗΝ μήτε ΖΩΗΣ ΤΕΛΟΣ έχων" (Εβρ.ζ΄3).

Με δυο λόγια, η Καινή Διαθήκη κηρύττει ότι
ο Χριστός είναι ΘΕΌΣ και ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Και όποιος λέει ότι ο Χριστός είναι μόνον άνθρωπος ή μόνον Θεός ΔΙΑΦΩΝΕΙ με την Καινή Διαθήκη και δεν σώζεται.



Επίσης η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ κηρύττει ότι το Aγιον Πνεύμα είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ.

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι είναι "ο Κύριος" (Β΄Κορ.Γ΄17)

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι είναι
"ο Θεός" (Πράξ. Ε΄3-4)

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι είναι
"ΕΚΕΙΝΟΣ ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ"
(Ιωάν.Δ΄26, ΙΕ΄26, ΙΣΤ΄Ι 3-14)

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι:
"διδάσκει και υπενθυμίζει" (Ιωάν.ΙΔ΄26)

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι:
"οδηγεί, ακούει, λαλεί" (Πράξ.Κ΄28)

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι:
"έχει φρόνημα" (Ρωμ.Η΄5)

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι:
"ερευνά τα βάθη του Θεού" (Α΄Κορ.Β΄10)

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι:
"βούλεται" (Α΄Κορ.ΙΒ΄ΙΙ), "αποκαλύπτει"(Λουκ.Β΄26).

Είναι ΠΡΟΣΩΠΟΝ διότι:
"παρηγορεί" (Πράξ.Θ΄31), "έχει γνώμη" (Πράξ.ΙΕ΄20).

Το 'γιον Πνεύμα ΔΕΝ είναι δύναμις αλλά ΕΧΕΙ δύναμη καθώς έχει ο Πατήρ και ο Υιός (Ματθ.ΚΒ΄29, Λουκ.Η΄46, Α΄Κορ.Ε΄4).

Η αγία Γραφή κηρύττει ότι ΑΛΛΟ είναι το Aγιον Πνεύμα και ΑΛΛΟ η δύναμις του Θεού.
Διότι λέγει, "Πνεύμα 'γιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι" (Λουκ.Α΄36).
"Πνεύμα 'γιον και δύναμις Υψίστου". ΑΛΛΟ λοιπόν το Aγιον Πνεύμα και ΑΛΛΟ η δύναμις του Υψίστου.

Και πάλιν λέγει, "ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΑΓΙΩ, εν αγάπη ανυποκρύτω, εν λόγω αληθείας,εν ΔΥΝΑΜΕΙ Θεού" (Β΄Κορ.ΣΤ΄6-7).
'λλο το 'γιον Πνεύμα ΚΑΙ άλλο η δύναμις του Θεού.

Και στα εδάφια (Πράξ.Ι΄38, Α΄Κορ.Β΄4, Α΄Θεσ.Α΄5), το Aγιον Πνεύμα διακρίνεται της δυνάμεως.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: "και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν". (Ιωάν.ΙΔ΄16)
Ένας Παράκλητος ημών είναι ο Ιησούς Χριστός (Α΄Ιωάν.Β΄Ι). Το δε Aγιον Πνεύμα είναι ο άλλος Παράκλητος ημών.

Ολοφάνερον εκ τούτου είναι, ότι το Aγιον Πνεύμα είναι όμοιον προς τον Υιόν.


Επίσης κηρύττει ότι εάν δεν βαπτισθούμε "εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να εισέλθουμε στην βασιλεία του Θεού" (Ματθ.ΚΗ΄19, Ιωάν.Γ΄5).
Εδώ το Aγιον Πνεύμα τίθεται παραλλήλως προς τον Υιόν και τον Πατέρα.

Ως όμοιοι ο Θεός, ο Χριστός και το Πνεύμα χαρακτηρίζονται ομοίως εις τας εξής ιδιαιτέρως χαρακτηριστικές εκφράσεις:
"ο Θεός της δόξης" (Πράξ.ζ΄2), "ο Κύριος της δόξης" (Α΄Κορ.Β΄8), "το Πνεύμα της δόξης" (Α΄Πέτρ.Δ΄14)

Ως όμοιοι φέρουν επίσης τας ομοίας ονομασίας, "Κύριος Θεός"(Ησα.ζ΄ΙΙ), "Κύριος Ιησούς", "Κύριο Χριστός" (Πράξ.Η΄16, Κολ.Γ΄24), "Κύριον Πνεύμα" (Β΄Κορ.Γ΄18).
Το Πνεύμα το Aγιον είναι και αυτό Κύριος ο Θεός.

"Ανανία διατί επλήρωσεν ο σατανάς την καρδίαν σου του ψεύσασθαί σε το Πνεύμα το Aγιον;...ουκ εψεύσω ανθρώποις, αλλά τω Θεώ" (Πράξ.Ε΄3-4).
Το Πνεύμα το Aγιον, εις το οποίο εψεύσθη ο Ανανίας είναι ο Θεός.

Το Δόγμα του Τριαδικού Θεού είναι προνόμιον της Καινής Διαθήκης και όποιος το απορρίπτει, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την σωτηρίαν (Ματθ.ΚΗ΄19).

Τυπολατρία στην Εκκλησία;

ΜΙΑ... ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ( Θρησκευτικά Γυμνασίου)

Ερώτηση:

Παρουσιάζονται και σήμερα φαινόμενα τυπολατρίας στην Εκκλησία; Τι θα έλεγε γι΄ αυτά ο προφήτης Ωσηέ;


Απάντηση:

Τυπολατρία, είναι η υπερβολική προσκόλληση στους τύπους που έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία.
Άρα, και σήμερα, όπως και στην εποχή του Ωσηέ, παρουσιάζονται φαινόμενα τυπολατρίας.

Τυπολατρία είναι όταν κάνουμε μία ακανόνιστη κίνηση (σαν να παίζουμε μαντολίνο), αντί να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, κανονικά ευλαβικά.

Τυπολατρία είναι το να ποδοπατιόμαστε για να προσκυνήσουμε μια θαυματουργή (;) εικόνα, αντί να προσκυνούμε τιμητικά προς το πρόσωπο που απεικονίζει την κάθε ιερή εικόνα της Εκκλησίας μας.

Τυπολατρία είναι η συνήθεια με τα τάματα. Είναι και ασέβεια αυτό που γίνεται, το να «στολίζεται» δηλαδή η εικόνα (π.χ. της Παναγίας), με χρυσαφικά και διάφορα μπιχλιμπίδια. Το ίδιο τυπολατρία είναι και ο «θρησκευτικός τουρισμός», η εναγώνια τάση μετάβασης των προσκυνητών, πότε εδώ και πότε εκεί νομίζοντας πως έτσι αυτόματα (σαν με μαγικό τρόπο), αγιάζονται.

Τυπολατρία είναι και το να προσκυνάμε τα Δώρα λέει των Μάγων. Τα φερμένα κατά καιρούς από το Άγιο Όρος. Ακόμα και αν είναι αληθινά τα πράγματα αυτά, έχουν συμβολική μόνο σημασία, όπως είχαν και τότε, και δεν είναι αντικείμενα λατρείας.

Τυπολατρία είναι να νομίζουμε ότι ως τυπικά εκκλησιαζόμενοι αγιαστήκαμε κιόλας. Επειδή τυπικά και από συνήθεια λειτουργηθήκαμε. Επειδή στηθήκαμε με τις ώρες και λιβανιστήκαμε και ακούσαμε μακρόσυρτα και ακαταλαβίστικα μουρμουρητά. Και επειδή στο τέλος κοινωνήσαμε χωρίς καμία πνευματική προετοιμασία, και χωρίς να ξέρουμε τι κοινωνούμε...

...ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΖΟΥΣΕ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΩΣΗΕ, ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕ:

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ, ΟΥΤΕ ΓΝΩΣΗ ΘΕΟΥ.»


Πέμπτη, 11 Σεπτεμβρίου 2008


Τυπολατρία


Τυπολατρία είναι...

...να νομίζουμε ότι ως τυπικά εκκλησιαζόμενοι αγιαστήκαμε κιόλας. ...Επειδή τυπικά και από συνήθεια λειτουργηθήκαμε. Επειδή στηθήκαμε με τις ώρες και λιβανιστήκαμε και ακούσαμε μακρόσυρτα και ακαταλαβίστικα μουρμουρητά.

...Και επειδή στο τέλος κοινωνήσαμε χωρίς καμία πνευματική προετοιμασία, και χωρίς να ξέρουμε τι κοινωνούμε...

http://idololatres.blogspot.com/2008/08/blog-post_5330.html

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ, ΟΣΟΥΣ «ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ» ΠΑΡΕΚΤΡΕΠΟΝΤΑΙ;

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/71/PaulT.jpg
Ερμηνευτικά (Πράξ. 23:1-5)

«ΟΥΚ ΗΔΕΙΝ, ΑΔΕΛΦΟΙ, ΟΤΙ ΕΣΤΙΝ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ»

«ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΟΥ ΟΥΚ ΕΡΕΙΣ ΚΑΚΩΣ»

Ατενίσας δε ο Παύλος τω συνεδρίω είπεν: Άνδρες αδελφοί, εγώ πάση συνειδήσει αγαθή πεπελίτευμαι τω Θεώ άχρι ταύτης της ημέρας. Ο δε αρχιερεύς Ανανίας επέταξε τοις παρεστώσιν αυτώ τύπτειν αυτού το στόμα. Τότε ο Παύλος προς αυτόν έφη: Τύπτειν σε μέλλει ο Θεός, τοίχε κεκονιαμένε! Και συ κάθη κρίνων με κατά νόμον, και παρανομών κελεύεις με τύπτασθαι! Οι δε παραστώτες είπον: Τον αρχιερέα του Θεού λοιδορείς; Έφη τε ο Παύλος: Ουκ ήδειν, αδελφοί, ότι εστίν αρχιερεύς. Γέγραπται γαρ: Άρχοντα του λαού σου ουκ ερείς κακώς».

Στο εδάφιο αυτό περιγράφεται ένα επεισόδιο, το οποίο πολλοί επικαλούνται υπέρ της άποψης, ότι δεν επιτρέπεται να επικρίνει κανείς και να κακολογεί άρχοντες, και μάλιστα αρχιερείς, έστω και αν συμπεριφέρονται κακώς. Αλλά όπως θα δούμε, αυτή η άποψη είναι εσφαλμένη και κακώς χρησιμοποιείται το επεισόδιο αυτό υπέρ αυτής (με τον Παύλο, από τις Πράξεις των απόστολων).

Όταν ο απόστολος Παύλος άρχισε να απολογείται μπροστά στο Ιουδαϊκό συνέδριο, τότε ο αρχιερέας Ανανίας, κάνοντας κατάχρηση της εξουσίας του, διέταξε τους ευρισκόμενους κοντά στον απόστολο να... τον χτυπήσουν στο στόμα τον Παύλο! Και τότε ο απόστολος τον έλεγξε εντονότατα λέγοντας του (του αρχιερέα): «
Τύπτειν σε μέλλει ο Θεός, τοίχε κεκονιαμένε! Και συ κάθη κρίνων με κατά νόμον, και παρανομών κελεύεις με τύπτασθαι!».

Μεταφράζουμε: «
Θα σε χτυπήσει ο Θεός, τοίχε ασβεστωμένε! Ενώ κάθεσαι στη δικαστική έδρα, για να με κρίνεις σύμφωνα με το νόμο, εν τούτοις παρανομείς με το να διατάσεις να με χτυπήσουν!».
Αυτόν τον λόγο τον θεώρησαν ανεπίτρεπτο οι παριστάμενοι, και είπαν στον Παύλο: «
Τον αρχιερέα του Θεού λοιδορείς; Έτσι αντιμιλάς στον αρχιερέα;». Tον ελεγκτικό λόγο του αποστόλου προς τον αρχιερέα οι παριστάμενοι τον εξέλαβαν σαν λοιδορία, βρισιά. Ο απόστολος όμως, έχει γράψει στην προς Κορίνθιους επιστολή εναντίον της λοιδορίας. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να λοιδορεί, τώρα και μάλιστα έναν θρησκευτικό άρχοντα του λαού του; Δηλαδή τη στιγμή που ελέγχει τον αρχιερέα σαν παραβάτη του νόμου, είναι δυνατόν να παραβαίνει και αυτός τα ίδια του τα λόγια, τον νόμο του Χριστού περί λοιδορίας; Όχι βέβαια! Όπως θα δούμε, στην πραγματικότητα ο απόστολος δεν λοιδόρησε, δεν έβρισε.
Κάποιοι λένε ότι το «Τύπτειν σε μέλλει ο Θεός» (Θα σε χτυπήσει ο Θεός), είναι κατάρα. Αλλά όπως πολύ σωστά έχει παρατηρηθεί, η φράση δεν είναι κατάρα, διότι η διατύπωσή της δεν είναι σε έγκλιση ευκτική, αλλά οριστική. Δεν εύχεται ο απόστολος να χτυπήσει ο Θεός τον αρχιερέα, αλλά λέει, ότι θα τον χτυπήσει αυτόν τον αρχιερέα ο Θεός. Και πράγματι τον χτύπησε και μάλιστα θανάσιμα. Φονεύθηκε υπό των Σικαρίων κατά τον Ιουδαϊκό πόλεμο...

...Για εμάς, το «
Τύπτειν σε μέλλει ο Θεός» είναι προφητεία του αποστόλου, όπως στο Πράξ. 13:11 ο λόγος του περί τυφλώσεως του Ελύμα δηλαδή του μάγου Βαριησού.
Στη μομφή των παρισταμένων, «Τον αρχιερέα του Θεού λοιδορείς;», ο απόστολος απάντησε: «
Δεν το ήξερα αδελφοί, ότι είναι αρχιερέας». Αυτός ο λόγος του αποστόλου κατά μια ερμηνεία είναι ειρωνεία, κατ' άλλη είναι ψεύδος, και κατ' άλλη ισοδυναμεί προς αίτηση συγνώμης. Όλες αυτές οι ερμηνείες είναι ΛΑΘΟΣ.
 
Ο λόγος του Παύλου, «
Δεν το ήξερα αδελφοί, ότι είναι αρχιερέας», δεν είναι ειρωνεία, διότι, αν ήταν ειρωνεία, θα προκαλούσε αντίδραση, ενώ τώρα σήμανε τη λήξη του επεισοδίου. Επίσης ο λόγος αυτός δεν ήταν ψέμα. Ο απόστολος ο οποίος συνιστά να μην ψευδόμαστε (Κολ.3:9 -10), και ο οποίος έγραψε πολλές φορές για τον εαυτό του «ου ψεύδομαι» (Ρωμ. 9:1, Β΄ Κορ. 11:31, Γαλ. 1:20, Α΄ Τιμ. 2:7), πώς θα ήταν δυνατόν να ψεύδεται και μάλιστα τόσο επίσημα, μπροστά στο Ιουδαϊκό συνέδριο και την Ρωμαϊκή εξουσία, και την ώρα που βεβαίωνε «Εγώ πάση συνειδήσει αγαθή πεπολίτευμαι τω Θεώ άχρι ταύτης της ημέρας», και υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος προφήτευε την τιμωρία του αρχιερέα;

Η γνώμη, ότι του Ιουδαϊκού συνεδρίου, που συγκλήθηκε εκτάκτως, δεν προήδρευε ο εν ενέργεια αρχιερέας Ανανίας, αλλά προήδρευε ο Ρωμαίος χιλίαρχος Λυσίας, δεν φαίνεται σωστή. Σωστή, φαίνεται η γνώμη, ότι ο Παύλος άκουσε μεν τον λόγο, με τον οποίο δινόταν η διαταγή να τον χτυπήσουν στο στόμα του, αλλά μέσα στην πολυπληθή και θορυβώδη συνέλευση δεν αντιλήφθηκε από ποιον προερχόταν αυτός ο λόγος, νόμισε ότι προερχόταν από κάποιον άλλον από τα μέλη του συνεδρίου των Κρίτων. Άλλωστε λόγω της μακράς απουσίας του από τα Ιεροσόλυμα δεν γνώριζε προσωπικά τον αρχιερέα Ανανία.


Ως προς την εκδοχή, ότι ο λόγος «
Δεν το ήξερα αδελφοί, ότι είναι αρχιερέας», ισοδυναμεί προς αίτηση συγνώμης, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Ο απόστολος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη για αίτηση συγνώμης, διότι είχε τη συνείδηση, ότι δεν υπέπεσε στο αμάρτημα της λοιδορίας, όπως τον κατηγόρησαν οι παριστάμενοι, δεν παρέβη την παρατηθέμενη εκ της Εξόδου [22:28] εις το τέλος του υπ' όψη εδαφίου εντολή, «
Άρχοντα του λαού σου ουκ ερείς κακώς». Η εντολή αυτή σημαίνει να μη κακολογεί άδικα κάποιος τον άρχοντα.

Αλλ' η Γραφή δεν ενδιαφέρεται μόνον για άρχοντες. Γι αυτούς βέβαια ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως, επειδή ως άρχοντες πρέπει να έχουν κύρος ενώπιον του λαού. Ιδιαιτέρως επίσης η Γραφή ενδιαφέρεται για τους γονείς προς τους οποίους τα τέκνα οφείλουν ιδιαίτερο σεβασμό. Εκτός των αρχόντων και των γονέων η Γραφή ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους γενικά. «Μηδέν βλασφημείν», κανένα δηλαδή να μη κακολογούμε, γράφει ο απόστολος Παύλος. Ο δε Κύριος στην επί του Όρους Ομιλία καταδικάζει το να πει κάποιος στον αδελφό του «ρακά», δηλαδή «ανόητε», και «μωρέ», δηλαδή «ηλίθιε». (Ματθ. 5:22)'
 
Αλλ' οι κακοί και προσβλητικοί αυτοί χαρακτηρισμοί καταδικάζονται όταν είναι άδικοι και εμπαθείς, διαφορετικά δεν καταδικάζονται

Ελεγκτικά και ακατάκριτα ο Παύλος τον χαρακτηρισμό «ανόητοι» τον χρησιμοποίησε για τους χριστιανούς της Εκκλησίας της Γαλατίας (Γαλ. 3:1, 3). Και αυτός ο Κύριος τον ίδιο χαρακτηρισμό χρησιμοποίησε για τους δυο μαθητές, οι οποίοι πορεύονταν προς Εμμαούς (Λουκ. 24:25). Επίσης ο Κύριος, στηλιτεύοντας τους γραμματείς και τους Φαρισαίους, χρησιμοποίησε γι αυτούς τον χαρακτηρισμό «μωροί» (Ματθ. 23:17, 19), καθώς και άλλους επιτιμητικούς χαρακτηρισμούς.  

Οι ίδιοι λοιπόν χαρακρητισμοί άλλοτε είναι κατακριτέοι και άλλοτε ακατακριτοι.

Ειδικά ως προς τους άρχοντες, πολλούς κακούς και δίκαιους χαρακτηρισμούς περιέχει η Γραφή για όσους από αυτούς τους άρχοντες είναι ασεβείς

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε το πώς το νεαρό παιδί ο Δανιήλ, του οποίου «ο Θεός εξήγειρε το πνεύμα το άγιον», μίλησε προς τους δυο ανάξιους κριτές του Ισραήλ, οι οποίοι επιβουλεύτηκαν και συκοφάντησαν την αγία Σωσάννα. «Πεπαλαιωμένε ημερών κακών», είπε στον ένα από αυτούς ο Δανιήλ, «άγγελος Θεού& σχίσει σε μέσον». «Σπέρμα Χαναάν και ουκ Ιούδα», είπε στον άλλο, «μένει γαρ άγγελος του Θεού την ρομφαίαν έχων πρίσαι σε μέσον» (Δανιήλ. Σωσάννα, στίχ. 45, 52-59).
Όταν Φαρισαίοι είπαν στον Ιησού, ότι ο βασιλιάς Ηρώδης ήθελε να τον θανατώσει, ο Ιησούς ονόμασε τον Ηρώδη «
αλώπεκα». Ίσως να ισχυριστεί κάποιος, ότι ο Χριστός όταν χαρακτήριζε έτσι τον Ηρώδη, δεν εφάρμοσε τον νόμο, «Άρχοντα του λαού σου ουκ ερείς κακώς», διότι έθεσε τον εαυτό του πάνω από τον νόμο ως Θεός. Αλλ' ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι σωστός, αφού ο Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος έθεσε τον εαυτό του «υπό νόμον» (Γαλ. 4:4) και δήλωσε ότι δεν ήρθε «καταλύσαι τον νόμον& αλλά πληρώσαι» (Ματθ. 5:17). Ο Χριστός εκπλήρωσε το νόμο πλήρως και τελείως. Άλλωστε δε, όχι μόνο ο Χριστός, ο οποίος είναι Θεός, αλλά και άνθρωποι του Θεού χαρακτήρισαν άρχοντες με κακούς μεν, αλλά δίκαιους χαρακτηρισμούς. Ήδη αναφέραμε τον προφήτη Δανιήλ στην περίπτωση των δυο ανάξιων κριτών του Ισραήλ.

Ο χαρακτηρισμός «
τοίχε κεκονιαμένε», με τον οποίο ο Παύλος χαρακτήρισε τον αρχιερέα Ανανία, δεν είναι κατακριτέος, διότι ήταν δίκαιος, επειδή ο Ανανίας ήταν υποκριτής: καθόταν στη δικαστική έδρα και παρίστανε τον νομοταγή, ενώ ήταν άδικος και παρανομούσε. Αυτόν τον ίδιο χαρακτηρισμό χρησιμοποίησε ο Ιησούς για τους υποκριτές γραμματείς και Φαρισαίους: «Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τοίχοις κεκονιαμένοις, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθ. 23:27). Άλλωστε ήταν δυνατόν να εκτρέπεται ο απόστολος χαρακτηρίζοντας «τοίχον κεκονιαμένον» και «παρανομούντα» τον Ανανία, τη στιγμή που από έμπνευση του Αγίου πνεύματος προφήτευε την τιμωρία του ανάξιου αρχιερέα;  

Η συμπεριφορά του αποστόλου προς τον άδικο κριτή όχι μόνο δεν είναι αξιοκατάκριτη, διότι είναι δίκαιη, αλλά είναι και αξιέπαινη, διότι δείχνει την παρρησία του αποστόλου. Και εκτός από την παρρησία δείχνει και αξιοπρέπεια. Αν ο Ανανίας είχε αξίωμα, ο Παύλος είχε ανώτερο αξίωμα και δεν έπρεπε να φανεί ευκαταφρόνητος μπροστά στον Ρωμαίο χιλίαρχο και το πλήθος. Το αποστολικό κύρος είχε σημασία μεγαλύτερη από το κύρος παντός άλλου αξιώματος και ο Παύλος υπερασπίστηκε το κύρος του αυτό.
 
Επομένως, ο λόγος του αποστόλου «Δεν το ήξερα αδελφοί, ότι είναι αρχιερέας», δεν σημαίνει μεταμέλεια και κατά κάποιον τρόπο αίτηση συγνώμης, δεν έχει την έννοια, αυτή που δίνουν στο λόγο αυτό οι ερμηνευτές, ότι δηλαδή, εάν ο απόστολος γνώριζε, ότι αυτός που διέταξε να τον χτυπήσουν στο στόμα είναι αρχιερέας, δεν θα του μιλούσε όπως του μίλησε. Στην μομφή των παριστάμενων «Τον αρχιερέα του Θεού λοιδορείς;», ο απόστολος θα μπορούσε να απαντήσει, ότι δεν λοιδορεί αλλά ελέγχει. Μια τέτοια όμως απάντηση θα προκαλούσε την αντίδραση των νοσηρών και φανατικών υποστηρικτών του αρχιερέα και των κολάκων του. Γι αυτό ο Παύλος, έξυπνα συμπεριφερόμενος, όπως στη συνέχεια με την πρόκληση διαμάχης ανάμεσα στους Σαδδουκαίους και τους Φαρισαίους (στίχ. 6-10), πιάστηκε από τη φράση «Τον αρχιερέα του Θεού λοιδορείς;», και ειλικρινά και όχι ψεύτικα δήλωσε: «Δεν το ήξερα αδελφοί, ότι είναι αρχιερέας». Και ενώ ο Παύλος έκανε τη δήλωση αυτή χωρίς την έννοια της μεταμέλειας και της αίτησης συγνώμης, οι υποστηρικτές του αρχιερέα εξέλαβαν αυτήν με την έννοια της μεταμέλειας και της αίτησης συγνώμης. Δεδομένου, βέβαια, ότι ο νόμος έλεγε, «Άρχοντα του λαού σου ουκ ερείς κακώς», στη δήλωση του Παύλου οι Ιουδαίοι θα μπορούσαν να αντιτείνουν: Ναι μεν δεν γνώριζες ότι είναι αρχιερέας, γνώριζες όμως ότι είναι άρχοντας, μέλος του συνεδρίου και δικαστής, και γι αυτό δεν έπρεπε να μιλήσεις έτσι προσβλητικά σε αυτόν. Ωστόσο οι Ιουδαίοι, βάζοντας πάνω από όλα τον αρχιερέα, αρκέστηκαν στη δήλωση αυτή του Παύλου, στην οποία έδωσαν την έννοια της μεταμέλειας, και έτσι το επεισόδιο έληξε.

Το τέλος του χωρίου, «Γέγραπται γαρ: Άρχοντα του λαού σου ουκ ερείς κακώς», δεν λέγεται από τον Παύλο, όπως νομίζουν οι ερμηνευτές, αλλά από τον συγγραφέα των Πράξεων, από τον Λουκά. Εάν λεγόταν από τον Παύλο, θα είχε την εξής έννοια: Δεν γνώριζα ότι πρόκειται για αρχιερέα. Εάν το γνώριζα, δεν θα μιλούσα προσβλητικά. Διότι είναι γραμμένο, «άρχοντα του λαού σου να μη κακολογήσεις». Αλλ' αυτή η έννοια, σύμφωνα με αυτά που υποστηρίξαμε, δεν είναι ορθή. Διότι αν ήταν, θα εμφάνιζε ο Παύλος τον εαυτό του σαν ένοχο, ο οποίος μεταμελήθηκε χωρίς να είναι ένοχος. Επίσης θα εμφάνιζε τον εαυτό του να ασεβεί σε «άρχοντα» από άγνοια, ενώ το μόνο που δεν γνώριζε ήταν, ότι επρόκειτο για «αρχιερέα» ειδικά, ενώ δεν αγνοούσε ότι επρόκειτο για «άρχοντα» γενικά, για μέλος δηλαδή του δικαστηρίου και για δικαστή.


Το τέλος του χωρίου «Γέγραπται γαρ: Άρχοντα του λαού σου ουκ ερείς κακώς», λέγεται από τον Λούκα με την εξής έννοια: Το επεισόδιο προκλήθηκε, διότι στην Παλαιά Διαθήκη είναι γραμμένη η εντολή, «Άρχοντα του λαού σου να μη κακολογήσεις», οι δε Ιουδαίοι θεώρησαν, ότι ο Παύλος με τον προσβλητικό λόγο του προς τον αρχιερέα Ανανία παρέβη αυτήν την εντολή.

Μεταφράζουμε το χωρίο που εξετάσαμε:

«Ατενίζοντας ο Παύλος στο συνέδριο είπε: "Άντρες αδελφοί, εγώ μέχρι αυτήν την ημέρα έχω πολιτευτεί απέναντι στο Θεό με συνείδηση αγαθή σε όλα". Αλλ' ο αρχιερέας Ανανίας διέταξε τους παρευρισκόμενους κοντά του να χτυπήσουν το στόμα του. Τότε ο Παύλος του είπε: "Θα σε χτυπήσει ο Θεός τοίχε ασβεστωμένε! Ενώ εσύ κάθεσαι στη δικαστική έδρα για να με κρίνεις σύμφωνα με το νόμο, εν τούτοις παράνομα διατάσσεις να χτυπηθώ". Οι παριστάμενοι τότε είπαν: "Τον αρχιερέα του Θεού βρίζεις;". Είπε δε ο Παύλος: "Δεν γνώριζα, αδελφοί, ότι είναι αρχιερέας". Ας σημειωθεί, ότι είναι γραμμένο: "Άρχοντα του λαού σου να μη κακολογήσεις"».

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ (Περιοδικό "ο Σταυρός")

Καληνύχτα αδέλφια, συνταξιδιώτες στο διάστημα!

http://www.godandscience.org/images/earthback.jpg
«Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η Γη με ζωγραφιά.. Πάμε μαζί ψηλά αν θες, να δεις τη Γη απ' τη σελήνη.. ένα φεγγάρι είναι και εκείνη!..»

Να προσθέσω ότι είναι και σαν ένα διαστημόπλοιο που μας ταξιδεύει στο διάστημα!
Άραγε είναι το μόνο διαστημόπλοιο, ή υπάρχει και αλλού ζωή στο Σύμπαν;
Εγώ, δεν θα είχα κανένα λόγο να αρνηθώ αυτό το τελευταίο. Μπορεί δηλαδή να μην είμαστε «μόνοι μας» στο Σύμπαν!..

Βλέποντας για παράδειγμα (ένα έτσι απλοϊκό), βλέποντας από μια κορυφή κάτω την πόλη μέσα στη νύχτα φωταγωγημένη, δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να πεις ότι αυτά τα φωτάκια είναι κάτι το διακοσμητικό και ότι δεν είναι σπίτια που κατοικούνται. Έτσι (τηρουμένων των αναλογιών) δεν μπορείς να το πεις, και για τον έναστρο ουρανό! Μάλιστα, θα έλεγα ακόμα ότι, αυτό δεν είναι καν αντίθετο με την Αγία Γραφή η οποία μάλλον μας κάνει να υποψιαζόμαστε κάτι τέτοιο (ότι δηλαδή μπορεί να υπάρχει ζωή, και λογικά όντα μάλιστα, ΚΑΙ σε άλλους πλανήτες εκτός από τη Γη), διότι κάπου η Γραφή λέει ότι στους τελευταίους χρόνους θα έχουμε «σημάδια από τα αστέρια».

Μήπως αυτά τα «σημάδια» θα είναι κάποιοι εξωγήινοι, με τους οποίους θα έρθουμε σε επαφή;
Μου έλεγε κάποιος ότι «είναι πολύ εγωιστικό να πιστεύουμε ότι είμαστε μόνοι μας».

Αλλά για να μη μας κατηγορήσουν για ουφολόγους, σπεύδω να προσθέσω ότι και η άλλη άποψη, ότι ΝΑΙ μπορεί τελικά και να είμαστε πράγματι μόνοι στο Σύμπαν, ΔΕΝ είναι εγωιστική κατά τη γνώμη μου, δεδομένου ότι ένας «Μεγάλος» (όπως είναι ο Θεός!), έχει την μεγαλοσύνη και την αρχοντιά και την απλοχεριά, να κάνει ένα τόσο μεγάλο δώρο (χάρμα οφθαλμών) στον άνθρωπο («στο μόνο λογικό πλάσμα στο σύμπαν»), αυτό δηλαδή ακριβώς το απέραντο ακατοίκητο από άλλους σύμπαν!

Και έτσι, εγκυκλοπαιδικά, θα ήθελα να προσθέσω ότι:
Ο ήλιος, είναι 1.300.000 φορές μεγαλύτερος από τη γη.
Ο Σείριος, είναι δώδεκα φορές μεγαλύτερος από τον ήλιο.
Ο ήλιος, απέχει από τη γη 149.480.000 χιλιόμετρα.
Το Άλφα του Κένταυρου, απέχει από τη γη 260.000 φορές περισσότερο από ό,τι ο ήλιος.
Το φως, τρέχει με 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Για να φτάσει από τον Ήλιο στη γη, θέλει 8 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα.
Ένα έτος φωτός, είναι εννέα τρισεκατομμύρια τετρακόσια δέκα επτά δισεκατομμύρια διακόσια σαράντα εκατομμύρια χιλιόμετρα...
Και υπάρχουν αστέρια που απέχουν από εμάς 15 - 18 δισεκατομμύρια έτη φωτός!
Και πόσα είναι τα αστέρια; Τρία δισεκατομμύρια έχει ο δικός μας Γαλαξίας.
Υπάρχουν τρία δισεκατομμύρια Νεφελοειδείς όμοιοι με το Γαλαξία.
Καθένας από τους νεφελοειδείς, έχει τουλάχιστον τρία δισεκατομμύρια αστέρια!!!

«Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου. Και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων Σου.». 

The Galaxy Song: «Γενηθήτω φως» (Γεν. 1, 3).

ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ:

Παναγιώτης: "Παραπάνω απ' τον ήλιο και τα άστρα, τα ποτάμια και τις θάλασσες, υπάρχει ένα άλλο μεγαλείο. Ποιο; Γράψε το, μην το ξεχάσεις: Μεγαλείο του Θεού είναι ή αγία Γραφή. Αλλά για να το δεις, πρέπει να πιστεύεις, αν δεν πιστεύεις, δεν θα το καταλάβεις. Χρειάζονται μάτια πνευματικά. Τότε, μόλις άνοιξης την αγία Γραφή, θα σε πάρουν φτερά αγγέλων και θα σε ανεβάσουν-που; Όχι εκεί πού ανέβηκαν οι αστροναύτες, άλλα στον «τρίτον ούρανόν» (Β' Κορ.12,2), στο θρόνο του Δημιουργού. Εκεί, στην αρχή της Δημιουργίας, θ' ακούσεις από το στόμα του Θεού ν' αντηχεί μέσα στο χάος ή μεγάλη προσταγή «Γενηθήτω φως» (Γεν. 1,3). Δεν υπάρχει αλλού αυτός ο λόγος. Γι' αυτό εμπρός στις λέξεις αυτές στάθηκαν με προσοχή οι ειδικοί επιστήμονες." (π. Αυγουστίνος)

Υgroc_oyranoc: Άνοιξα την Αγία Γραφή...φτερά βέβαια δεν είδα...
Υ.γ. σε συμπαθώ..... γιατί είσαι τέρας ψυχραιμίας, και το λέω με την καλή την έννοια ε..... Σαν λαλήσει ο πετεινός το τρακτέρι βάζω μπρος........και πάω για δουλειά. Τα λέμε...

Παναγιώτης: Άνοιξα την Αγία Γραφή, και εγώ.
"Ανοίγω Παλαιά Διαθήκη αρχικά. Και πράγματι είναι σαν να σε ανεβάζει στα φτερά του άγγελος και σε πηγαίνει ψηλά, στην κορυφή του Αραράτ, και σου δείχνει εκεί το Νώε, τον δούλο του Θεού πού έμεινε μόνος, διότι ή ανθρωπότητα έγινε σάρκες και για αυτό ο κόσμος όλος πνίγηκε από τα νερά του κατακλυσμού.
Μετά ένας άλλος άγγελος σε παίρνει και σε ανεβάζει επάνω στο όρος Σινά και βλέπεις το Μωυσή να δέχεται τις δέκα εντολές, πού ουδέποτε ως τότε είχε ακούσει ο κόσμος. Δέκα δάχτυλα σου έδωσε ο Θεός και δέκα είναι οι εντολές του. Κόβεις ένα δάχτυλο σου; Όχι. Και όμως πολλοί τώρα είναι με κομμένα «δάχτυλα», κόβουν δηλαδή τις εντολές. Ε, εσύ πού κόβεις τις εντολές του Θεού, πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι!..
Ανοίγεις ακόμα την αγία Γραφή και ακούς φωνές προφητών. Διάβασε τον Ησαΐα, διάβασε τον Ιερεμία, διάβασε το Δαυίδ, διάβασε τον Ίωήλ, πού 800 χρόνια π.Χ. προφήτευσε ότι θα έλθει το Πνεύμα το άγιο στον κόσμο (βλ. Ίωήλ 3,1). Πήγαινε και μέσα σ' ένα καμίνι ν' ακούσης τρία παιδιά να ψάλλουν «Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας» (βλ. Δαν. 3,34 κ.έ.).
Κι άμα κλείσεις την Παλαιά Διαθήκη και ανοίξεις την Καινή Διαθήκη, εκεί αντηχεί εξαίσια αρμονία, μπροστά στην οποία οι μουσικές της γης σιγούν. Μόλις ανοίξεις το Ευαγγέλιο, θ' ακούσης ουράνια στρατιά αγγέλων να ψάλλει «Δόξα εν ύψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν άνθρώποις ευδοκία» (Λουκ.2,14).
Εκεί ακούς τον ίδιο το Χριστό να μιλάει. Θες να δεις θαύματα μεγάλα; άνοιξε το Ευαγγέλιο. Δεν σε πείθουν αυτά; είσαι άπιστος; Τότε διάβασε μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές τα πάθη του Κυρίου, κι όταν δεις το Γολγοθά να σείεται ολόκληρος, τότε μαζί με τον εκατόνταρχο θα γονατίσεις κ' εσύ για να πεις «Αληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Ματθ. 27,54). Και αν είσαι αμαρτωλός, οσοδήποτε αμαρτωλός, κι αν τα χέρια σου είναι βουτηγμένα στο αίμα, θα πεις κ' εσύ μαζί με το ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασίλεια σου» (Λουκ. 23,42).
Όλα αυτά τα ωραία έχει μέσα το Ιερό και άγιο Ευαγγέλιο. Και αυτά ήταν «τα μεγαλεία του Θεού», για τα όποια μιλούσαν οι απόστολοι και τους άκουγε το πλήθος."
(π. Αυγουστίνος)

Τους έδειξε τον ουρανό και είπε: Να ή πατρίδα μου!..

http://www.robratkowski.com/oddsends/o20.jpg
Λοιπόν τι περιμένουμε; Μόνιμη κατοικία μας είναι ο ουρανός. Δεν πλαστήκαμε για τα επίγεια και μάταια, τα μικρά και ασήμαντα, αλλά για τον ουρανό. Μια απόδειξης ή στάσης του ανθρώπου. Ενώ τα ζώα περπατούν με τα τέσσερα κ' έχουν το κεφάλι προς τα κάτω, ο άνθρωπος στέκει όρθιος κ' έχει το κεφάλι ψηλά. Γιατί; Για να βλέπει τον ουρανό. Ή ωραία αρχαία ελληνική λέξης άνθρωπος σημαίνει αυτόν πού βλέπει προς τα άνω, προς τον ουρανό. 

Ρώτησαν κάποτε ένα φιλόσοφο: 
-Ποια είναι ή πατρίδα σου; 
Όλη μέρα τους κούρασε λέγοντας: -Περιμένετε. 

Αυτός ήθελε να νυχτώσει. Όταν βγήκαν τα άστρα, τους έδειξε τον ουρανό και είπε:
-Να ή πατρίδα μου!... Για 'κει είμαστε πλασμένοι. Γι' αυτό ο άνθρωπος έχει τα μάτια του προς τα πάνω, για να βλέπει το μεγαλείο του Θεού και να λέει «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμ. 18,2).

Άλλ' όταν λέμε ουρανό τι εννοούμε; Ουρανός δεν είναι μόνο αυτός που βλέπουμε. Υπάρχει και «ο ουρανός του ουρανού» (Δευτ. 10,14. Ψαλμ. 67,34' 112,24- Σ. Σειρ. 16,18) ή «οι ουρανοί των ουρανών» (Ψαλμ. 148,4). Ένας ουρανός είναι ο γαλανός φυσικός ουρανός, όπου υπάρχει ο ήλιος, το φεγγάρι, τα άστρα, οι κομήτες, οι γαλαξίες. 

Αλλ' αυτός ο ουρανός μια μέρα θα σβήσει. Υπάρχει ένας άλλος ουρανός αθάνατος, με κάλλος απερίγραπτο. Ποιος είναι αυτός; είναι ο πνευματικός ουρανός, ο «τρίτος ουρανός» όπου ανέβηκε ο απόστολος Παύλος (Β' Κορ. 12,2). 

Και όπως στον φυσικό ουρανό υπάρχει ήλιος σελήνη άστρα, έτσι στον πνευματικό ουρανό υπάρχει ήλιος άδυτος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, υπάρχει σελήνη - πανσέληνος ή Παναγία μας, υπάρχουν αστέρια λαμπερά οι άγιοι. Εκεί κατευθυνόμεθα, αδελφοί μου.

Αγαπητοί μου! 
Ή θεία λειτουργία, πού τελούμε, είναι μία αναπαράστασης όλου του μυστηρίου της θείας οικονομίας. Θυμούμεθα τη γέννηση του Χριστού, την είσοδο του στον κόσμο ως διδασκάλου, το μυστικό δείπνο, τη σταυρική θυσία, την Ανάσταση, τέλος δε -σε κάθε θεία λειτουργία- και την ανάληψη του. Ποια σημεία θυμίζουν την ανάληψη; Όταν, μετά τη μεγάλη είσοδο και το Πιστεύω, ό Ιερεύς βγαίνει και λέει «Άνω σχώμεν τάς καρδίας».

Εκεί εννοεί το εξής. Δεν είναι πια ο Χριστός στον κόσμο, είναι στον ουρανό, λοιπόν κ' εμείς εκεί πρέπει να 'χουμε τις καρδιές μας. Κι όπως όταν έχουμε κάποιον δικό μας στην Αυστραλία ή στην Αμερική τον σκεπτόμεθα μέρα - νύχτα, έτσι και τον ουρανό όπου είναι ό Κύριος μας. «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3,20). Προς το τέλος επίσης της λειτουργίας, μετά τη θεία κοινωνία, ό ιερεύς λέει: «Υψώθητι επί τους ουρανούς, ό Θεός, και επί πάσαν την γην ή δόξα σου» (Ψαλμ. 56,6,12), πού εννοεί πάλι την ανάληψη.

Χρειάζεται απογείωσης. Να υψωθούμε κ' εμείς «με φτερά αετού», να πετάξουμε στον πνευματικό ουρανό, γιατί «θα μας φάει ο κάμπος», όπως λέει ένας ποιητής. Άλλοτε μέσ' στις φτωχικές καλύβες κατοικούσαν τίμιοι άνθρωποι και επίγειοι άγγελοι. Τώρα, μέσα στα πολυτελή μέγαρα κατοικούν άλογα ζώα και μοχθηροί δαίμονες. 

Ό χοίρος έχει το κεφάλι προς τα κάτω, αγαπά τα βελανίδια και περιφρονεί τα διαμάντια, όπως είπε ο Χριστός (βλ. Ματθ. 7,6). τι θέλει; Λάσπη και βρώμα. Έτσι κ' εμείς περιφρονούμε τ' ανεκτίμητα λόγια του Κυρίου και σαν το χοίρο κινούμεθα μέσα στο βόρβορο της ηθικής ακαθαρσίας. Και όπως ο χοίρος μόνο μια φορά βλέπει τον ουρανό, όταν ο χασάπης τον αναποδογυρίζει για να τον σφάξει. Έτσι κι ο κτηνάνθρωπος. Όταν έρθει ο αρχάγγελος με τη μάχαιρα του να τον πάρει, τότε για πρώτη φορά υψώνει το νου του και βλέπει ότι πέρα από το μάταιο τούτο κόσμο υπάρχει και άλλη ζωή.

Αδελφοί μου, όσο είστε βέβαιοι ότι υπάρχει αυτός ο κόσμος, τόσο να είστε βέβαιοι ότι υπάρχει ο άλλος κόσμος. Σ' εκείνο τον κόσμο πηγαίνουμε. «Άνω σχώμεν τάς καρδίας.

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Παραπλανητικό και ναρκωτικό των συνειδήσεων κήρυγμα!

Άκουσα ένα διάλογο ενός περιπτερά με τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. Δεν οργίζεται ο Θεός (έλεγε ο περιπτεράς) και δεν μπορεί να απαιτεί δικαιοσύνη την οποίαν έδωσε με τη θυσία Του ο Χριστός! Και ο π. Γεώργιος συμφωνούσε!!!..

Αυτήν την καραμέλα («ο Θεός είναι μόνο αγάπη», «ο Θεός δεν οργίζεται») την πιπιλάει και ο Ναυπάκτου και ο Νέας Σμύρνης, και ο Παντελεήμονας Καθρεπτίδης, και άλλοι.

Ας σταθούμε στην άποψη ότι «ο Θεός δεν οργίζεται αλλά είναι απαθής», και ας ερευνήσουμε αν ο ισχυρισμός αυτός είναι σύμφωνος με την Αγ. Γραφή και τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Μελετώντας την Π. Διαθήκη ανακαλύπτουμε πλήθος χωρία, που αναφέρονται στο θυμό και την οργή του Θεού. Να μερικά:

«Εθυμώθη οργή Κύριος σφόδρα (Αριθ. 11:10), «Μεγάλη η οργή Κυρίου, η εκκεκαυμένη εν ημίν» (Δ΄ Βασ. 22:11), «Έκχεον επ΄ αυτούς την οργή σου, και ο θυμός της οργής σου καταβάλλει αυτούς» (Ψαλμ. 68:25), «Ποιήσω εν οργή και θυμό εκδίκησιν εν τοις έθνεσιν..» (Μιχ. 5: 14), «Οργήν μεγάλην εγώ οργίζομαι» (Ζαχ. 1:15).

Και στην Κ. Διαθήκη, την εποχή της Χάρης, της καταλλαγής και της αποκαταστάσης των σχέσεων Θεού και ανθρώπων, πολλά χωρία αναφέρονται στην οργή του Θεού. Διότι, παρά τη λυτρωτική θυσία του Θεανθρώπου, η αμαρτία, με υπαιτιότητα του ανθρώπου, συνεχίζει να υφίσταται και να διαταράσσει τις σχέσεις του με τον Δημιουργό του. Αναφέρω μερικά:

«Και περιβλεψάμενος αυτούς μετ΄ οργής..» (Μαρκ. 3:5), «Ο απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλά η οργή του Θεού μένει επ΄ αυτόν» (Ιωάν. 3:36), «Αποκαλύπτεται οργή Θεού απ΄ ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων..» (Ρωμ. 1:18), «Δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5:6), «Πέσατε εφ΄ ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του Καθημένου επί του θρόνου και από της οργής του Αρνίου, ότι ήλθεν η ημέρα της οργής αυτού, και τις δύναται σταθήναι;» (Αποκ. 6:17), «και αυτός πατεί την ληνόν του οίνου του θυμού της οργής του Θεού του παντοκράτορας» (Αποκ. 19:15).

Στην οργή του Θεού αναφέρονται και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο δε άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις διδαχές του λέει: «Να διαβάσουμε τον Εσπερινό μας, να βάλουμε την Δέσποινα μας την Θεοτόκο μεσίτρια, να μεσιτεύσει στον Χριστόν, επειδή ο Υιός της είναι οργισμένος κατά πάνω μας από τις πολλές μας αμαρτίες και θέλει να μας καταποντίσει».

Και οι ευχές της Εκκλησίας μας αναφέρονται στο θυμό και την οργή του Θεού. Ιδού μερικές;

«Ημείς ημάρτομεν, και συ ωργίσθης.. Κόπασον την θραύσιν της οργής σου.., στήσον την οργήν σου, καταπράυνον τον θυμόν σου τον δίκαιον» (Ευχή παρακλητική εις πάσαν λιτήν), «Νεύσον, Άχραντε, σωθήναι τους οικέτας σου, αφανισθήναι μέλλοντας εν οργή Θεού, και θυμώ μεγάλω και φρικτώ» (Θεοτόκιον).

Παρ΄ όλα αυτά πολλοί αμφισβητούν την οργή του Θεού επικαλούμενοι την απάθειά του. Ο Θεός λένε είναι απαθής. Πώς είναι δυνατόν να οργίζεται;

Σε αυτή την άποψη έχει οδηγήσει και η μεγάλη επιρροή, που ασκεί επάνω τους η αγαπολογία του Οικουμενισμού.

Αποτελεί κοινό «πιστεύω» όλων των οικουμενιστών, ότι ο Θεός είναι αγάπη και τίποτε άλλο!

Και ένας Θεός που είναι αγάπη, δεν είναι δυνατόν, κατ΄ αυτούς, να θυμώνει και να οργίζεται.


Και για να δικαιολογήσουν την ξένη και αντίθετη προς την διδασκαλία της Εκκλησίας διδαχή τους επικαλούνται την απάθεια του Θεού. Η οργή όμως του Θεού δεν μοιάζει με την ανθρώπινη οργή, που πηγάζει από τα πάθη. Οι άνθρωποι έχουν πάθη, έχθρες, μίση, κακίες και γι΄ αυτό οργίζονται μεταξύ τους. Αν και υπάρχει και ένα είδος οργής στους ανθρώπους, το οποίο όχι μόνο δεν έχει σχέση με πάθη, αλλά είναι και επαινετό. Ποιο είναι αυτό; Όταν βλέπει κανείς να διαπράττονται αδικίες μέσα στην κοινωνία ή παρανομίες και προδοσίες μέσα στην Εκκλησία και οργίζεται. Η οργή αυτή είναι ιερή και δεν λογίζεται ως αμαρτία.


Όταν λοιπόν υπάρχει στους ανθρώπους τέτοια οργή, που δεν έχει σχέση με αμαρτωλά πάθη, δεν μπορεί να υπάρξει στον απαθή Θεό; Η οργή του Θεού δεν απορρέει από πάθη, αλλά από τη θεία δικαιοσύνη του. Ο Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, είναι και δικαιοσύνη. Και όπως ο δικαστής καταδικάζει τον κακοποιό, όχι από μίσος και κακία, αλλά διότι πρέπει να προσδώσει δικαιοσύνη, έτσι και ο Θεός, βλέποντας την αμαρτία να εξαπλώνεται και να κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων, θυμώνει και οργίζεται και μισεί (όχι τον άνθρωπο, αλλά τα αμαρτωλά του έργα, όπως φαίνεται στα χωρία Ησ. 1:14 και Αποκ. 2:6), συχνά δε χρησιμοποιεί την παιδαγωγική του ράβδο για να φέρει τον αμαρτάνοντα άνθρωπο σε συναίσθηση της αμαρτωλότητας του και σε μετάνοια.

Αυτή είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας. Αλλά στους έσχατους τούτους καιρούς επαληθεύεται η προφητεία του Απ. Παύλου, ο οποίος, απευθυνόμενος προς τον Τιμόθεο, έγραφε:
«Θα έλθει καιρός που δεν θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία, αλλά σύμφωνα με τις επιθυμίες τους θα μαζεύουν γύρω τους ένα σωρό διδασκάλους, και ακούγοντας θα αισθάνονται γαργάλισμα στα αυτιά τους. Ναι, θα αποστρέψουν τα αυτιά τους από την αλήθεια, και θα τραπούν προς τους μύθους»!
(Β΄ Τιμ. 4:3-4).

Τέτοιους μύθους κηρύττει σήμερα η «σύγχρονη», εκκοσμικευμένη, ωραιοποιημένη Θεολογία, η οποία θέλοντας να ηχεί ευχάριστα στα αυτιά του κόσμου, έχει απαλλάξει το λεξιλόγιο της από λέξεις που «σοκάρουν» και χαλούν το κέφι» των ανθρώπων, λέξεις όπως οργή Θεού, αμαρτία, κρίση, κόλαση κ.α. Αποτέλεσμα; Η ανθρωπότητα γενικότερα και η Πατρίδα μας ειδικότερα βρίσκονται την ώρα αυτή στη θέση της αρχαίας Νινευή και, αντί να ακούγεται το προτρεπτικό σε μετάνοια και αφυπνιστικό κήρυγμα, «έτι τρεις ημέραι και Νινευή καταστραφήσεται», ακούγεται το παραπλανητικό και ναρκωτικό των συνειδήσεων κήρυγμα, «ο Θεός είναι αγάπη» ή ο Θεός δεν οργίζεται, διότι είναι απαθής»!


Ας παρακαλέσουμε όλοι τον Θεό, στις κρίσιμες αυτές ώρες, να φωτίσει τους εκκλησιαστικούς μας άρχοντες να παύσουν να μιλάνε τη γλώσσα του κόσμου, και να μιλάνε τη γλώσσα του Ιωνά, των Προφητών, των Αποστόλων, των Πατέρων, να κηρύξουν μετάνοια, να καλέσουν σε νηστεία και προσευχή το λαό, να γονατίσουν και να κλάψουν για τις αμαρτίες κλήρου και λαού. Εάν γίνει αυτό, τότε ο Θεός θα μας ελεήσει. Εάν δεν γίνει, τότε, όπως προειδοποιούν τα σημεία των καιρών, θα ξεσπάσει η δίκαιη οργή του Θεού. Και τότε ποιος θα μας πείσει, ότι ο Θεός δεν οργίζεται;

Ιησούς Χριστός: Και τέλειος Θεός, και τέλειος άνθρωπος.

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΕ ΦΟΡΟΥΜ

ΝΙΚΟΣ: Η Εκκλησία δέχεται τον Ιησού Χριστό ως ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ. Όχι "ημίθεο". Ήταν πλήρης και τέλειος Θεός, και ταυτόχρονα πλήρης και τέλειος άνθρωπος. (Και είναι ακόμα).

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Να προσθέσω ότι, σύμφωνα με το «Πιστεύω», κάθε ορθόδοξος χριστιανός πιστεύει: Σε ένα Θεό, Πατέρα, Κυρίαρχο του παντός, που δημιούργησε από το μηδέν, και με απόλυτη ελευθερία, τον ουρανό και τη γη. Δημιούργησε δηλαδή τόσο τον ορατό και υλικό όσο και τον αόρατο και πνευματικό κόσμο. Πιστεύει, και σε έναν Κύριο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, που είναι ο μονογενής Υιός του Θεού Πατέρα. Γεννήθηκε από Αυτόν προαιωνίως. Είναι φως, όπως και ο Πατέρας Του. Είναι αληθινός Θεός επειδή γεννήθηκε από τον αληθινό Θεό. Ο Υιός δεν είναι δημιούργημα ή κτίσμα του Θεού, όπως πίστευαν διάφοροι αιρετικοί, αλλά είναι ομοούσιος με τον Πατέρα (έχει δηλαδή την ίδια θεία ουσία με τον Πατέρα) και τα πάντα δημιουργήθηκαν δια του Υιού. Αυτός, για τη δική μας σωτηρία, κατέβηκε από την ουράνια δόξα Του στη γη και έλαβε σάρκα, όμοια με τη δική μας, από την Παρθένο Μαρία με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Έγινε δηλαδή άνθρωπος όμοιος σε όλα με εμάς, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, και έζησε σε συγκεκριμένο χρόνο πάνω στη γη. Αλλά να μη σας κουράζω με όλο το «Σύμβολο της Πίστεως». Σας είναι γνωστά, και τα επόμενα, όπως και τα προηγούμενα, άρθρα του. Μια απλή υπενθύμιση έκανα, στο κομμάτι εκείνο που αναφέρεται στο θέμα μας.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ: «ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ». Την ενδεχόμενη σεξουαλική πράξη εννοείς;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Με ρωτάς τι εννοώ με το «Έγινε δηλαδή άνθρωπος όμοιος σε όλα με εμάς, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ». Σου απαντώ, ευχαρίστως, ότι εννοώ το αυτονόητο! Ότι δηλαδή ο Χριστός, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, είναι ο μόνος αναμάρτητος. Δεν έκανε ποτέ, καμία αμαρτία. Κάποιοι βέβαια, ελέγχονται από την απόλυτη και μοναδική αυτή καθαρότητα, του Θεανθρώπου, και προκαλούν. Στην εποχή Του τον σταύρωσαν μη αντέχοντας τον έλεγχό Του. Σήμερα τον ξανασταυρώνουν με άλλο τρόπο: Σου υπενθυμίζω κάτι πρόσφατο, τον πίνακα της έκθεσης «Outlook», για να καταλάβεις μέχρι που μπορεί να φτάσει η νοσηρή φαντασία κάποιων συν«ανθρώπων» μας. Αλλά και σε ποιους δεν είναι γνωστά τα μυθεύματα του Καζαντζάκη, όσα κυρίως περιέχονται στο βιβλίο του «Ο τελευταίος πειρασμός»; Τελικά φίλε μου, όταν μιλάμε για αμαρτία, για ό,τι γενικά είναι αντίθετο με τη χριστιανική ηθική, όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοούμε. Έτσι δεν είναι;

Λ.Κ.: Μάλιστα. Ο Χριστός κήρυξε το χριστιανισμό. Ο Χριστός δεν έκανε καμία αμαρτία, δηλαδή δεν έκανε κάτι αντίθετο στην ηθική του χριστιανισμού. Τον οποίο κήρυξε ο ίδιος.
Δε μου φαίνεται και τόσο σπουδαίο. Βεβαίως, άλλοι λένε πως αμαρτία είναι η εναντίωση στο Θέλημα του Θεού. Όπου θεός είναι ο Χριστός. Πώς θα γινόταν λοιπόν ο Χριστός να πάει ενάντια στην ίδια του τη θέληση;

ΓΙΑΝΝΗΣ: Αν λες κάτι για να το λες, κινδυνεύεις να πέσεις σε λούμπα. Για Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα μιλάει ο Χριστιανισμός. Πατέρας=Θεός. Υιός=Χριστός=Θεάνθρωπος.
Αφού βρε Λ.Κ., τα ξέρεις! Προς τι τα άτοπα "μαθηματικά";;; Ή μήπως δεν τα ξέρεις;;;

Λ.Κ.: Διότι έχω πρόβλημα με την έννοια της αμαρτίας. Και μου φαίνεται τελείως εξωφρενική η ιδέα ενός θεού εκτός λογικής. Θα το αναπτύξω συντόμως...

ΑΝΝΑ: Φίλε μου Λ.Κ., μέσα από τα γραπτά σου γενικά, έχω συμπεράνει ότι είσαι ένας εύστοχος και εύστροφος άνθρωπος με καλλιέργεια, ευγένεια, και ανήσυχο πνεύμα. Παραξενεύομαι όταν κάνεις ερωτήσεις που δεν κολλάνε με το όλο σου image! Γιατί το λέω αυτό; Μα τι νόημα θα είχε να πάει ο Χριστός ενάντια στη θέλησή του; Δεν το καταλαβαίνω ειλικρινά ούτε καν σαν λογοπαίγνιο! Η θέληση Του ήταν να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, να μην κάνουμε μεγάλους σταυρούς και μετάνοιες για να μας δουν και να νομίζουμε ότι σωθήκαμε, αλλά κρυφά - κρυφά και με πολλή αγάπη να προσφέρουμε σε όσους μπορούμε ακόμα κι αν αυτή μας η πράξη δε μας "συμφέρει" και μας αδικεί. Το είπε, το έκανε ο ίδιος και δε ζήτησε ρέστα από κανέναν. Τι αντίθετο να κάνει; Για μένα πιο μάγκας θεός δεν υπάρχει. Και αμαρτία, δεν είναι η εναντίωση στο θέλημα του θεού έτσι απλά. Αμαρτία (εξ ορισμού) είναι η ξαστοχία. Κι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ούτε ένας άν-θρωπος (πλην του Χριστού) που να πέτυχε με τη μία όλους τους άνω θρώσκοντες στόχους του, δεν υπάρχει ούτε ένας αναμάρτητος. Αμαρτία δεν είναι μόνο τα χοντρά - χοντρα "μην κλέβεις, μη σκοτώνεις". Είναι κυρίως τα ψιλά - ψιλά, καθημερινά με τα οποία βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας... Τι θέλω να πω με το παραπάνω; ότι η μεγαλύτερη αμαρτία όλων, η ασυγχώρητη είναι η αμετανοησία και η περηφάνια ότι εμείς, αφού δεν κλέβουμε και δε σκοτώνουμε είμαστε πάρα πολύ καλοί... Μα δεν είναι έτσι...

Λ.Κ.: Φίλοι, οι χριστιανοί ομιλούν περί Αγίας Τριάδας η οποία είναι ένα πρόσωπο, τρεις υποστάσεις. Ακατανόητο για μένα. Αλλά έστω. Ένα πρόσωπο, δε σημαίνει μία βούληση; Ή μήπως η κάθε υπόσταση έχει ανεξάρτητη βούληση; Διότι αν ο Πατέρας έχει την ίδια ακριβώς βούληση με τον Υιό, το άτοπο που έγραψα ισχύει. Αν τώρα έχουν ανεξάρτητη βούληση, πώς δεν έχει δημιουργηθεί πρόβλημα από τις διαφορετικές ουράνιες βουλήσεις; Αν ο Υιός έχει άλλη βούληση από τον Πατέρα, αυτό δε σημαίνει πως αμαρτάνει ο Υιός; Ή και οι τρεις υποστάσεις τυχαίνει να έχουν την ίδια βούληση; Εγώ απλές ερωτήσεις κάνω.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πράγματι, αγαπητέ. Το μυστήριο του Τριαδικού Θεού είναι ασύλληπτο από την ανθρώπινη σκέψη. Επομένως, είναι αδύνατο να το διερευνήσουμε λογικά. Η μία και ενιαία φύση του Τριαδικού Θεού είναι άναρχη, αιώνια, άπειρη, άκτιστη και ακατάληπτη. Κάθε πρόσωπο του Τριαδικού Θεού είναι φορέας της θείας ουσίας και συγχρόνως είναι όλος ο Θεός. Η θεία ουσία «κατοικεί», υπάρχει «ασυγχύτως, ατρέπτως και αδιαιρέτως» ολόκληρη στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Οι σχέσεις μεταξύ τους είναι σχέσεις ουσιαστικής αγάπης και «ομοουσιότητας», που εκφράζονται με τον όρο «αλληλοπεριχώρηση». Ο ομοούσιος λοιπόν Τριαδικός Θεός, ενεργεί και εκδηλώνεται προς τον κόσμο, ενιαία και αδιαίρετα. Γράφει ο Μέγας Αθανάσιος: «Ο Πατήρ δι' Υιού εν Αγίω Πνεύματι ποιεί τα πάντα». Άρα...

ΓΙΑΝΝΗΣ: Όμως, ανθρώπινες εκδηλώσεις αδυναμίας του Θεανθρώπου Χριστού έχουμε. Όπως την παράκλησή Του στον Πατέρα Του, λίγο πριν την προδοσία του Ιούδα, να απέλθει από Αυτόν το πικρό ποτήρι του μαρτυρίου, πράγμα το οποίο ανακάλεσε αμέσως και δε μπορούμε να μιλάμε για αμαρτία!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Που λες Γιάννη μου... Ο Χριστός είναι πράγματι αναμάρτητος. Και δεν είχε αδυναμίες αλλά ευαισθησίες, όπως φάνηκε και τότε, που δάκρυσε στο θάνατο του φίλου Του, του Λάζαρου. Το ίδιο λοιπόν και στη Γεσθημανή, όταν είπε «Πατέρα μου ... ας μην πιω το ποτήρι», εξέφραζε όσα αισθανόταν ως απόλυτα αθώος άνθρωπος που υποφέρει όσο κανένας άλλος, για όσα απάνθρωπα του ετοιμάζουν. Αλλά πέρα από αυτούς τους συναισθηματισμούς, στην προκείμενη περίπτωση ο Χριστός εξέφραζε κυρίως κάτι άλλο: Τον αποτροπιασμό Του για όλες τις αμαρτίες που είχαν ήδη διαπραχθεί από τους ανθρώπους και για αυτές που έμελλε να διαπραχτούν μέχρι το τέλος του κόσμου, διότι Αυτός ο απόλυτα καθαρός έπρεπε «να τις πάρει απάνω Του», για να μας ξεπλύνει με τη θυσία Του, από αυτές. ..Και γι αυτό ήταν τόσο πικρό, απαίσιο, αποκρουστικό, το ποτήρι. Και γι αυτό ο δικός Του Σταυρός ήταν τεράστιος και ασήκωτος, με μέτρα και σταθμά ανθρώπινα! Και όπως σωστά επισημαίνεις, μετά την επικοινωνία αυτή του Χριστού, εκείνη τη νύχτα στο «Όρος των Ελαιών», ενισχύεται και είναι έτοιμος αμέσως μετά να θυσιαστεί για χάρη δική μου, για χάρη δική σου.. Είδες τι κάνει η προσευχή;

Π.Κ.: ..Όμως μαθαίνω να παίρνω κάποια πράγματα ως δεδομένα και δεν προσπαθώ να τα εξηγήσω. Αυτό έρχεται κόντρα στην επιστημονική μου κουλτούρα, αλλά ίσως να με βοηθήσει στο να κατανοήσω κάποιους ανθρώπους.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Και που λες φίλε μου, «Άκου να δεις» τι γίνεται: Η πίστη και η επιστήμη, είναι δυο μεγάλα και σημαντικά πνευματικά μεγέθη, τα οποία συνθέτουν την ουσία του πολιτισμού. Θρησκεία και επιστήμη, πίστη και γνώση, είναι δυο βασικές ουσιαστικές εκφάνσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, που κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα, παράλληλα ή τεμνόμενα, αλλά όχι ταυτιζόμενα. Εγώ λοιπόν φρονώ, ότι η πίστη και η επιστήμη είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες και απαραίτητες για κάθε άνθρωπο. Και όταν μιλάμε για πίστη, εννοούμε εδώ τα «δόγματα», δηλαδή τις «υπέρ λόγον αλήθειες», που πηγάζουν από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Είναι οι αλήθειες που περιέχονται συνοπτικά στο «Σύμβολο της Πίστεως». Αλλά είτε πρόκειται για αγράμματη γριούλα, είτε πρόκειται για διάσημο επιστήμονα, είναι ευνόητο ότι η χριστιανική πίστη προϋποθέτει την ανθρώπινη ελευθερία στην οποία και απευθύνεται ο Χριστός: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».

«Υπάρχει Θεός τελικά?»: Σχόλιο, στο blog του κ. Άγγ. Χάλαρη.

Σχόλιο, στο blog του κ. Άγγελου Χάλαρη, στο θέμα του με τίτλο: Υπάρχει Θεός τελικά?


Από Forum EPISKEPTHS
(Π. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ)
Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου 2007 4:11 μμ


Αγαπητέ φίλε, κ. Άγγελε Χάλαρη, χαίρετε!

Λέτε: «όλο αυτό το θέμα για το Χριστιανισμό και τις άλλες θρησκείες μπορεί να είναι απλά ένα συμβατικό παραμύθι, δεκτό από όλους.».
Δεκτό από όλους; Τότε, πώς υπάρχουν τόσοι άθεοι; Πώς υπάρχουν άνθρωποι που αμφιβάλουν, όπως εσείς;


Λέτε: «Αν υπάρχει ένας Θεός, γιατί υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές θρησκείες
Αυτό, πρέπει να σας προβληματίσει και να σας κάνει να αναρωτηθείτε αν υπάρχει πράγματι μια αληθινή θρησκεία (όπως ένας ο Θεός) και αν επομένως οι υπόλοιπες είναι ψεύτικες και δημιουργήματα του κοσμοκράτορα διαβόλου που έτσι εφαρμόζει το «διαίρει και βασίλευε»!


Λέτε: «Έτσι και από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισης ανθρώπων στον πλανήτη, πάντοτε υπήρχαν θρησκείες!».
Το θρησκευτικό συναίσθημα αγαπητέ, είναι έμφυτο, και όχι επίφυτο όπως πιθανώς να πιστεύετε ότι είναι. Η θρησκεία λοιπόν, αυτήν την ανάγκη του ανθρώπου εξυπηρετεί. Όπως η τροφή την πείνα, το νερό την δίψα, κ.λπ.


Λέτε: «Όλες όμως είχαν ένα κοινό: την λατρεία ενός ή περισσότερων οντοτήτων που θεωρητικά ήταν ανώτερες από τους πιστούς. Μήπως όμως αυτές οι οντότητες δεν είναι μεταφυσικές αλλά εξωγήινοι?». Εγώ (αν μου επιτρέπετε), θα σας δώσω την εκδοχή της Αγίας Γραφής, σύμφωνα με την οποία «οι θεοί των εθνών» είναι «δαιμόνια», δυνάμεις ανώτερες μεν του ανθρώπου, αλλά οπωσδήποτε όντα άυλα και σατανικά. Έτσι εξηγείται και η λυσσασμένη πολεμική κατά του Χριστιανισμού από την πρώτη κιόλας μέρα της εμφάνισης του.

Λέτε: «Και ακόμα, αν υπάρχει Θεός, γιατί δεν τιμωρεί το κακό, γιατί δεν αποτρέπει τον Διάβολο από το να δαιμονίζει ανθρώπους, γιατί δεν σταματάει τους πολέμους
Αγαπητέ Άγγελε! Ο Θεός έκανε και τους αγγέλους ελεύθερα όντα (και όχι ρομπότ) όπως και τον άνθρωπο! Ο Διάβολος και οι δαίμονες, είναι πρώην άγγελοι που ξέπεσαν λόγω του «σατανικού» εγωισμού που εκδήλωσαν! Το ίδιο έγινε και με τον άνθρωπο από την αυγή της δημιουργίας του που ήταν ελεύθερος να υπακούσει το θέλημα του Θεού και να ζήσει, αλλά παραπλανήθηκε από τον διάβολο με τα όποια και όσα επακολούθησαν. Ο Θεός, αποδίδει τιμωρίες και σε αυτόν τον κόσμο, αλλά το «όλα εδώ πληρώνονται» δεν είναι απόλυτο. Η δικαιοσύνη του Θεού (αμοιβή, ή τιμωρία) θα αποδοθεί πλήρως μετά την Δευτέρα Παρουσία. Στο μεταξύ, αφήνεται ο κακός να γίνει όσο πιο αμαρτωλός θέλει (ώστε να μην έχει λόγο να παραπονεθεί μετά, στην κόλαση) και ο καλός αφήνεται να γίνεται όλο και πιο άγιος, ώστε να δικαιούται τελικά το στεφάνι της δόξας, και τον παράδεισο.
Επιμένετε ακόμα στο συμπέρασμα σας ότι «θεός, δεν υπάρχει»; Είπατε στην αρχή: «Μην με πείτε τρελό, αλλά απλά σκεφτόμουν και έλεγα..». Και η Γραφή λέει: «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού: ουκ εστι θεός!»